Pojawienie się dziecka często wzbudza w świeżo upieczonych rodzicach wiele niepokoju i ambiwalentnych odczuć. Młoda mama może czuć się pomieszana, a nowe zadania przed którymi staje ( zwłaszcza niewyspana i z burzą hormonów) mogą powodować uczucia bezradności, złości, tęsknoty za przeszłym życiem.

Dziecko jako aktywny współtwórca relacji poprzez swoje ciało nadaje w stronę mamy cały szereg informacji o swoim samopoczuciu, potrzebach, sposobie w jaki chciałoby być zaopiekowane. Pierwsze tygodnie życia dziecka służą wzajemnej nauce swoistego języka tej relacji. Często nie jest to zadanie łatwe i tak oczywiste.

Praca z diadą jest wczesną interwencją psychoterapeutyczną, która ma na celu obserwację relacji matka-dziecko, by ułatwić mamie (opiekunowi) proces komunikacji z dzieckiem, zbudowanie systemu znaczeń konkretnych objawów psychosomatycznych.

Zadaniem psychoterapeuty jest takie zaopiekowanie się mamą by czuła się kompetentną i sprawczą w interakcji z dzieckiem, a ewentualne trudności które się pojawiają mogła obserwować i rozumieć również z perspektywy emocjonalnej.

• snu
• jedzenia i trawienia
• oddychania
• problemy skórne
• zachowania
   

Najczęstsze sygnały ze strony matki to:

• trudności w nawiązywaniu relacji
• doświadczanie obniżonego nastroju
• trudne doświadczenie porodu

Możemy śmiało powiedzieć , że dziecko jest ciałem a nie tylko, że ma ciało. Jest to znacząca różnica, ponieważ wynika z niej sens objawów psychosomatycznych dziecka.

Dorośli do komunikacji swoich potrzeb używają nie tylko sygnałów z ciała ale również mogą o nich mówić, wrażać poprzez konkretne zachowania, czy wytwory. Im mniejsze dziecko tym bardziej ograniczony repertuar, a ciało zyskuje na ekspresyjności. Z mimiki twarzy, wydawanych dźwięków, ruchów głowy, tułowia, kończyn można zebrać bardzo dużo cennych informacji o przeżyciach dziecka i jego obecnym samopoczuciu.

A co za tym idzie udzielić mamie i dziecku wsparcia by jak najlepiej umieli sobie poradzić z trudnościami.